Spaghetti allo scoglio

Popołudnie było słoneczne i upalne. Emerytowany komisarz Blondini położył się wygodnie na pokładzie swojego niewielkiego kutra i zapadł w drzemkę. Jachcik stał bezpiecznie zakotwiczony w niewielkiej zatoce na południu Elby.

Blondini szczególnie polubił wody archipelagu Toskańskiego. Często tu przypływał, by nie tylko łowić ryby, lecz przede wszystkim cieszyć się pięknym krajobrazem, krystalicznie czystą wodą i tutejszym jedzeniem.

Właśnie uczucie głodu wyrwało commissario ze snu. Nie tracił czasu by zaglądać do spiżarni i jachtowej lodówki, dobrze bowiem wiedział, że nic tam nie znajdzie. Uruchomił silnik, podniósł kotwicę i delikatnie zwiększając obroty zakręcił kołem sterowym kierując swój stateczek ku otwartemu morzu. Postanowił dopłynąć do niewielkiej miejscowości o nazwie Lacona, bo to w niej znajdowało się miejsce, które chciał odwiedzić. Była to tajna restauracja znana tylko wtajemniczonym, mieściła się w niewielkim domu na skraju miasteczka. Na pozór nic nie wskazywało, że można w nim zjeść i to znakomicie, nie informował o tym ani szyld, ani jakakolwiek reklama. Informacja rozchodziła się „pocztą pantoflową”. A wszystko to, aby uniknąć płacenia podatków, różnych vatów i innych haraczy na rzecz państwa. Dzięki temu było tu dużo taniej niż w oficjalnych miejscach.

Commissario odczuwał wyrzuty sumienia tam się stołując, dusza policjanta, wprawdzie emerytowanego, buntowała się przeciw, co tu gadać, przestępstwu, jednak jakość serwowanych potraw przełamywała opory. - W końcu nie jestem Guardia di Finanza – powtarzał sobie w myśli – I nigdy ich specjalnie nie lubiłem. Gdy wszedł do wnętrza, został radośnie powitany przez właściciela – Witam, witam pana, dziś polecam spaghetti allo scoglio, według starej, toskańskiej receptury. Blondini siadł przy jednym z wolnych stołów, na którym natychmiast gospodarz postawił dzbanek białego wytrawnego wina. Z kuchni dochodziły prawdziwie nieziemskie zapachy.