Starcie było jednym z najświetniejszych zwycięstw floty angielskiej i kluczową bitwą morską wojny siedmioletniej. Siłami angielskimi w liczbie 23 okrętów liniowych i 10 fregat dowodził admirał Edward Hawke, a flotą francuską admirał Herbert de Brienne, hrabia Conflans z 21 okrętami liniowymi i 3 fregatami.

Jesienią 1759 roku Francuzi przygotowywali się do inwazji na zwyciężającą w wojnie Wielką Brytanię. Anglicy, przewidując ten zamiar, blokowali francuskie porty, aby nie dopuścić do rozpoczęcia działań zbrojnych. 7 listopada sztorm zmusił ich jednak do schronienia się w portach. Była to szansa dla francuskich okrętów na opuszczenie portów. Francuzi zgrupowali flotę inwazyjną w Zatoce Quiberon.

Po ustaniu sztormu Anglicy wyruszyli w pościg. Obie floty spotkały się 20 listopada w warunkach narastającego ponownie sztormu. Francuzi mieli nadzieję, że Anglicy, bez pilotów znających okolicę, nie będą ich ścigać wgłąb zatoki, tym bardziej, że pogoda szybko się pogarszała. Jednak podejmując olbrzymie ryzyko flota angielska wpłynęła do Zatoki Quiberon.

Zatoka Quiberon © Gwendal Le Mouel, CC-BY-SA, Wikimedia Commons	Trasy flot angielskiej i francuskiej © Sémhur, CC-BY-SA, Wikimedia Commons

Admirał Hawke rozkazał swoim okrętom podjąć "generalny pościg", w którym każdy okręt mógł działać na własną rękę. Była to nietypowa strategia, ponieważ w czasie bitwy statki powinny utrzymywać szyk liniowy. W czasie sztormu była to jednak jedyna możliwa do zastosowania taktyka. Bitwa, która odbyła się pośród szalejącego sztormu, była równie zacięta, co chaotyczna. Okręty często wpadały na mielizny i zderzały się ze sobą, a zaskoczeni Francuzi nie byli w stanie uformować szyku bojowego.

Dopiero rankiem można było ocenić wynik starcia i straty po obu stronach. Z 21 francuskich okrętów liniowych zatonęło 7, a 7 kolejnych zostało uwięzionych w ujściu rzeczki Vilaine. Inwazja na Wielką Brytanię nie była już możliwa. Anglicy stracili dwa okręty liniowe, które wpadły na mielizny i musiały zostać porzucone. Po zwycięstwie w Zatoce Quiberon flota angielska zdobyła niepodzielne panowanie na morzu, które utrzymała do końca wojny.