Inicjatywa Trójmorza będzie taką trochę unią w Unii, ma bowiem połączyć kraje Europy południowo-wschodniej, będące w podobnej sytuacji gospodarczej. Pomysł wcale nie jest nowy – ale wygląda na to, że w końcu doczekał się realizacji. I świetnie, bo możemy na tym tylko zyskać. Jak to wygląda w praktyce?
O co w tym chodzi?
Generalnie rzecz biorąc – o stworzenie większych możliwości oraz zacieśnienie kontaktów gospodarczych, energetycznych, naukowych i, ogólnie mówiąc, międzyludzkich. Dzięki temu powstaną inwestycje o charakterze międzynarodowym, a nasz region zyska większą stabilność, a także nowe porty, drogi, gazociągi i inne przydatne elementy infrastruktury. To tak w wielkim skrócie.
W skład Trójmorza wchodzą – oprócz Polski – Austria, Węgry, Czechy, Słowacja, Chorwacja, Słowenia, Litwa, Łotwa, Estonia, Bułgaria i Rumunia. Wszystkie te kraje znajdują się w obrębie trzech akwenów: Bałtyku, Adriatyku i Morza Czarnego, a przede wszystkim mają podobną strukturę gospodarczą, wynikającą z faktu pozostawania przez całe dekady pod butem ZSRR.
Trójmorze w praktyce
Inicjatywa jest fajna nie tylko dlatego, że dzięki niej osiągniemy konkretne korzyści gospodarcze, a zapewne i polityczne (w końcu jesteśmy jednym z najważniejszych krajów Trójmorza). Rzecz w tym, że jest to chyba pierwszy w historii przypadek, kiedy politycy coś postanawiają, a potem to…robią. Szok, prawda?
Co więcej, od czasu utworzenia inicjatywy Trójmorza w wielu należących do niego krajach (np. w Chorwacji) władza zmieniła się na przeciwną opcję polityczną – a mimo to rozpoczęte inwestycje są kontynuowane. Szok podwójny.
Piszemy o tym wszystkim dlatego, że wczoraj na granicy Polski i Słowacji wykonano tzw. „złoty spaw”, który połączył nasze części wspólnego gazociągu. Kiedy inwestycja zostanie uruchomiona, będzie można przesyłać nią gaz z Norweskiego Szelfu Kontynentalnego, albo jako LNG - z innych zakątków świata.
Co na to Unia?
Czy pozostałe kraje Unii nie mają przypadkiem obiekcji względem pomysłu „ubogich krewnych ze wschodu”, którzy zamierzają wyjść z dotychczasowej roli? Otóż nie. W końcu im bogatsze i bezpieczniejsze regiony wchodzą w skład UE, tym lepiej dla wszystkich jej członków.
Warto podkreślić, że budowa gazociągu jest współfinansowana ze środków unijnych w ramach instrumentów „Transeuropejska sieć energetyczna” (Trans European Networks – Energy – TEN-E) i „Łącząc Europę” (CEF – Connecting Europe Facility). Co więcej, w 2013 roku Komisja Europejska przyznała gazociągowi status „Projektu wspólnego zainteresowania” (PCI – Project of Common Interest). No i doskonale – oby tak dalej. Trzymamy kciuki!
Tagi: Trójmorze, gazociąg, UE, Europa, współpraca, inicjatywa
0
