Demetriusz był władcą wyspy Faros (obecnie chorwacka wyspa Hvar). Brał udział w I wojnie iliryjskiej, po której rządził częścią iliryjskiego wybrzeża Adriatyku w imieniu Rzymian. Po II wojnie iliryjskiej został usunięty z Ilirii, następnie został zaufanym doradcą na dworze Filipa V Macedońskiego, gdzie pozostał aż do śmierci w 214 roku p.n.e. w Messene.Początek karieryDemetriusz urodził się w greckiej kolonii na wyspie Faros, położonej na Morzu Adriatyckim u wybrzeży Dalmacji. Za czasów panowania iliryjskiego króla Agrona Demetriusz władał Faros ze swojej twierdzy w mieście Stari Grad. Po śmierci Agrona w 230 roku p.n.e. nastąpił okres regencji królowej Teuty - drugiej żony Agrona i macochy jego syna Pinnesa, który był zbyt młody, żeby sprawować rządy.
Pierwsza wojna iliryjskaW 229 roku p.n.e. Teuta, kontynuując ekspansyjną politykę Agrona, zaatakowała Issę oraz polis: Korkyra i Epidamnus (Durrës). Zagrożone były też Lissus (Lezha), Apollonia i Corcyra Nigra (Korčula). Kiedy polis Korkyra poddało się, władzę nad nim powierzono Demetriuszowi. Wtedy Demetriusz zdradził Teutę, przeszedł na stronę Rzymian, poddał im miasto i służył za przewodnika w ich kampanii w Ilirii. Rzymianie szybko odnieśli zwycięztwo, Teuta uciekła do Rhizon w Dalmacji (obecnie Risan, Czarnogóra), a Demetriusz został postawiony na czele większej części zdobytej Illirii.
Po wojniePo zakończeniu działań zbrojnych Demetriusz poślubił Triteutę, pierwszą żonę Agrona i matkę Pinnesa, co dodatkowo umocniło jego pozycję. Następnym krokiem było odnowienie tradycyjnych więzi Ilirii z Macedonią. Demetriusz sprzymierzył się z macedońskim królem Antygonem III Dosonem przeciwko królowi Sparty Kleomenesowi III i brał udział w bitwie pod Sellazją na czele 1600 Iliryjskich żołnierzy. Po bitwie Demetriusz rozpoczął próby zwiększenia kontroli nad Ilirią kosztem Rzymu.
PiractwoPiractwo, będące częstą praktyka i ważnym źródłem dochodów dla Ilirów, stanowiło też jedną z przyczyn pierwszej wojny iliryjskiej. Jednym z warunków nałożonych przez Rzym po wojnie, był zakaz wstępu iliryjskich okrętów na wody na południe od Lissus. Pomimo to w 220 roku p.n.e. Demetriusz i jego sojusznik, książę iliryjski Scerdilaidas, z 90 galerami o nazwie lembi, rozpoczęli korsarskie wyprawy, łamiąc postanowienia traktatu z Rzymem. Na czele iliryjskiej floty dokonywali najazdów rabunkowych na wybrzeża peloponeskie oraz w rejonie Morza Egejskiego. Działania te uznane zostały przez Rzymian za zerwanie postanowień traktatu pokojowego zawartego w roku 228 p.n.e. po I wojnie iliryjskiej.
Druga wojna iliryjskaWiosną 219 roku p.n.e. Senat rzymski zdecydował ukarać Demetriusza za zerwanie traktatu pokojowego, wysyłając przeciwko niemu drogą morską wojska dowodzone przez konsula Lucjusza Emilusza Paulusa. Rzymianie szybko stanęli na lądzie, zmuszając Demetriusza do wycofania się do Faros. Po dotarciu Rzymian do miasta, Demetriusz zbiegł na dwór macedoński, rządzony po śmierci Antygona III (220 p.n.e.) przez młodego Filipa V. Republika Rzymska chciała wydania Demetriusza, ale Filip odmówił.
Wojny iliryjskie |
Wojna rzymsko-macedońskaNa dworze Flipa Macedońskiego Demetriusz szybko stał się jednym z najbardziej zaufanych doradców króla. Starał się skierować ambicje Filipa przeciwko Rzymowi. Chcąc odzyskać swoje posiadłości w Ilirii zachęcał króla do zawarcia pokoju z Etolią oraz sojuszu z Kartaginą i skierowania wojsk na zachód. W roku 215 p.n.e. doszło do wybuchu I wojny rzymsko-macedońskiej.
Demetriusz zginął podczas próby zdobycia Messene w 214 roku p.n.e.