Statki nazywane drobnicowcami, jeszcze nie tak dawno, były podstawą floty każdego armatora, którego statki zajmowały się transportem morskim towarów zapakowanych w worki, beczki, skrzynie i inne tego typu opakowania, jak i większe gabarytowo ładunki bez opakowania.
Statki tego typu miały też kabiny pasażerskie, gdyż w czasach kiedy międzykontynentalna komunikacja lotnicza dopiero raczkowała, na swój pokład zabierały również pasażerów. Wyróżniały się one charakterystycznymi urządzeniami ładunkowymi, które pozwalały im zawijać nawet do takich miejsc i nabrzeży, w których brakowało infrastruktury portowej. Po zacumowaniu statku do prac przeładunkowych przystępowała załoga statku obsługująca bomy ładunkowe. Są to urządzenia, których podstawowym elementem jest stalowy bom, umocowany do masztu za pomocą topenanty, liny znanej także w takielunku żeglarskim. Regulacją jej długości podnosiło się lub opuszczało bom. Do manewrowania w poziomie służą liny zwane gajami. Kolejnym elementem tego rodzaju urządzeń ładunkowych jest lina nazywana renerem, która przechodziła przez nok bomu, na której końcu znajdował się hak załadunkowy do podwieszania ładunków przenoszonych ze statku na nabrzeże lub odwrotnie. Drugi koniec liny jest nawijany na bęben windy ładunkowej.
Ten rzadki już i czasochłonny teraz sposób załadunku statku można było obejrzeć w tym tygodniu z tarasu Dworca Morskiego gdyńskiego portu, z którego portowe żurawie ładunkowe usunięto około 2007 roku. Statkiem, na którym były prowadzone prace załadunkowe był zbudowany w 1992 roku drobnicowiec "Water Pxoenix" pływający pod liberyjską banderą a portem macierzystym jest stolica tego kraju Monrovia. Teraz gdy w transporcie morskim najczęściej ładunki drobnicowe ładunki są przewożone na kontenerowcach czy statkach typu con-ro czy ro-ro taki rodzaj prac przeładunkowych jest dla shipspottera nie lada gratką.
0
