Za to bardziej regularnie, zaczęły się łapać ryby. Królem ostatnich połowów stał się tuńczyk żółty, którego tym razem, w przepyszne sushi, zmienił Kuba. Z nadmiarem mięsa rybiego radzimy sobie świetnie. Piękne płaty z dorady przyozdobiły zawietrzny reling. W dwa dni zmieniają się w pyszną rybę wędzoną na słońcu. Dziś częściowo zapakowaliśmy ją do słoja z oliwą i ziołami, a częściowo zjedliśmy na obiad. W każdym razie nic się nie marnuje, a wszystko jest wyśmienite.

Ostatnio ktoś na niebie zauważył piękne „halo” wokół słońca. Wszyscy wyszli oglądać. W nocy podobne „halo” było wokół księżyca. W dzień znowu pojawiło się wokół słońca. Kolejna noc i znowu wokół księżyca. W końcu ktoś powiedział, że to żadne halo, że jest halo.

Finalne dni na półkuli północnej były dość uciążliwe. Pojawiły się ciemne chmury deszczowe i przez dwa dni lało prawie bez przerwy. Deszcz na chwilę zamierał, wiatr również, a potem następował silny podmuch wiatru i ulewa tropikalna. Wg satelitarnych prognoz pogodowych powinno być 15-20 węzłów. Ale u nas wiatr regularnie dochodził do 25-30 w. (ok. 50 km/h). Jedna z chmur przyniosła podmuchy ponad 40 węzłów (prawie 80 km/h) i grot początkowo zjechał do połowy ale ponieważ wiatr nie ustawał, zrzuciliśmy go całkiem. Rano wiatr zelżał i postawiliśmy drugi ref. Po raz pierwszy musieliśmy założyć drugi ref na grocie! Dla nas było Wydarzenie przez duże WU!

Jednym słowem monsun, gorąco, ulewnie i wietrznie. Na prawo od naszej trasy rozbudowała się silna depresja, z której narodził się najpierw tropikalny sztorm (na zdjęciu), a potem potężny huragan o wdzięcznej nazwie Patrycja. Pani Patrycja urosła w ogromną, rekordową siłę – z różnych źródeł wiemy, że Pati dmuchnęła z siłą 150-175 węzłów! (czyli ponad 320 km/godz). Z furią kobiety i diabeł nie wygra, doszły nas słuchy, że nieźle zdemolowała wybrzeże Meksyku. My prześlizgnęliśmy się między nią, a panem Olafem, który tydzień wcześniej przeciął nam trasę i poleciał szaleć na Hawajach.

Neptun nam sprzyja! 200 mil przed równikiem zrobiliśmy zwrot i rozpoczęliśmy długą, żeglugę bajdewindem lewego halsu. Znaleźliśmy się w objęciach południowego pasatu. Tworzą się zakłady ile mil przepłyniemy bez zwrotu. Ja obstawiam, że 2000 ale wszystko wyjdzie w „praniu”.

Obecnie (28.10.2015, 08st 08S i 114st 24W) jesteśmy w dość ciekawym miejscu. Jest to najdalej oddalony punkt od jakiegokolwiek lądu na naszej trasie przez Pacyfik. Na północ od nas, w odległości około 1150 mil znajduje się wyspa Clipperton, a na południe najbliższą ziemią jest bezludny, malutki atol Ducie – również 1150 mil. Do Wyspy Wielkanocnej niewiele dalej – 1180 mil. Na wschód znajduje się Galapagos – 1420 mil, a na zachód Markizy – 1450 mil. Dla pełnego obrazu dodam, że do wybrzeży Ameryki Południowej mamy prawie dokładnie 2000 mil. Żeglujemy non-stop, od Alaski zrobiliśmy już 5240 mil (ponad 9 700 km), jednak przed nami... hmm, no jeszcze trochę:) Dla przykładu z Florydy do Portugalii jest 3500 mil, a przepłynięcie Atlantyku z Wysp Zielonego Przylądka na Karaiby to „tylko” 2500 mil.

W nocy staramy się ratować rybki latające, które wpadają na pokład. W dzień latają całymi ławicami. Skrząc się w promieniach słońca przelatują czasem bardzo długie odległości, pięknie to wygląda. W nocy niestety wpadają również na Selmę.

Życie na jachcie toczy się swoim własnym rytmem. Ale są także dni specjalne. Tak jak 25ty dzień rejsu:


Urodziny Kuby były już kilka dni temu. Ale w dalszym ciągu staramy się kontynuować tradycje dobrej kuchni. Na długich rejsach to bardzo ważne. Dziś podano w kokpicie świeży, chrupiący chleb z oliwą i solą, a do tego: marynowana w oliwie z ziołami, wędzona na słońcu dorada. Uch... ale dobre. Brakowało schłodzonego białego wina, ale zastępujemy je wodą z cytryną.

Płyniemy jak nam wiatr pozwala i to jest piękne. Mamy też wieczorne kino – na kanale „NieboTV” nadają jakiś zachodni film...

Tomek Łopata

opr. JJC.

© Autorzy zdjęć: Tomasz Łopata i Kuba Nowak - SelmaExpeditions.com

Źródło: Selma Expeditions.com