Starcie, nazywane też bitwą u ujścia Nilu, zostało rozegrane 1-2 sierpnia 1798 podczas wyprawy egipskiej Napoleona. Flotą brytyjską dowodził kontradmirał Horatio Nelson, flotą francuską wiceadmirał François-Paul Brueys D'Aigalliers. Straty Francuzów wyniosły 1700 zabitych i 3000 jeńców. Po stronie brytyjskiej było 218 zabitych.

Napoleon Bonaparte planował inwazję Egiptu. W tym celu na Morze Śródziemne wyruszyła ekspedycja, którą ochraniała flota złożona z 13 okrętów liniowych, 4 fregat i 4 galer (8000 ludzi i 1182 działa). Wschodnią część Morza Śródziemnego patrolowała flota brytyjska, na którą składało się 14 okrętów (każdy miał 74 działa).

Obie floty spotkały się wieczorem, 1 sierpnia. Flota Francuska stacjonowała w zatoce Abukir. W południowo-zachodniej części zatoki znajdowały się mielizny, natomiast od strony sterburty na północnym wschodzie było otwarte morze. Wiceadmirał Brueys ustawił swoją linię bojową na kotwicy, co miało uniemożliwić Brytyjczykom złamanie linii. Francuzi nie spodziewali się, że Brytyjczycy zaatakują przed świtem i bez pośpiechu przygotowywali się do bitwy.

Kontradmirał Nelson zauważył, że Francuzi stoją za daleko od mielizny i rozkazał części statków wejść pomiędzy Francuzów a mieliznę. Druga część otrzymała rozkaz zbliżenia się do głębszej części, a potem obie miały pokryć ogniem flotę francuską z obu stron. Tymczasem bakburty francuskich statków nie były w ogóle przygotowane do walki, bo nie spodziewali się oni ataku od tej strony. Wiatr wiejący z północy sprawił, że okręty francuskie nie były w stanie pomagać sobie nawzajem, pozwalając Nelsonowi niszczyć okręty francuskie jeden po drugim, idąc wzdłuż ich linii jak po sznurku. Tylko dwa francuskie okręty liniowe - “Généreux” i “Guillaume Tell” - razem z fregatami “Diane” i “Justice” zdołały się wymknąć. Pozostałe do rana 2 sierpnia zostały zdobyte lub spalone.

Francuzi stracili w bitwie 1700 osób (zabici i utopieni), mieli 1500 rannych i 2000 jeńców. Podczas starcia zginął też dowódca francuskiej floty, wiceadmirał Brueys. Straty Anglików wyniosły 218 zabitych i 678 rannych. Bitwa utrwaliła brytyjskie panowanie na morzach do końca francuskich wojen rewolucyjnych i przyczyniła się do wzrostu sławy admirała Nelsona.

Uważa się, że główną przyczyną porażki Francuzów było zbyt statyczne ustawienie okrętów, które nie mogły pomagać sobie w czasie bitwy. Pozycja ta mogłaby się sprawdzić tylko w sytuacji niedopuszczenia przeciwnika w bliski zasięg. Inne przyczyny klęski to lepsze wyszkolenie angielskich marynarzy, brak skompletowanej załogi na francuskich statkach (część marynarzy znajdowała się podczas bitwy na brzegu), nieprzygotowanie do walki bakburt i zbędne obciążenie balastem pokładów.