Jak wiadomo, nie było lepszych żeglarzy niż Wikingowie. I w tej książce jest bardzo dużo o morzu, żeglowaniu, budowaniu łodzi i o wikingach. I jak na książkę o wikingach jest tu stosunkowo mało krwi, choć i owszem, jest o machaniu toporem.
Bohaterem książki jest zaledwie dwunastoletni Torstein. Ojciec chłopaka zginął podczas napadu rabusiów a Torstein trafił do niewoli. Najpierw jako wioślarz, potem do szkutnika Halvdana. Tam chłopak uczy się tworzenia łuków i budowania łodzi. Kiedy Halvdan umiera a na osadę napadają bandyci, Torstein wykorzystuje okazję i ucieka. Postanawia odnaleźć dawno zaginionego brata i rusza na południe. Trafia na Orkady a potem natyka się na oddziały Olafa Trygvassona. Przeznaczenie, żądza zemsty na zabójcy ojca, niechęć do bandyckiego rzemiosła pchają go jednak dalej, do legendarnego Jomsborga. Tam Torstein nie tylko buduje i naprawia łodzie, ale uczy się biegłości w posługiwaniu łukiem i duńskim toporem.
Przypuszczałam, że opowieść o wikingach będzie opisem kolejnych rąbanek, napadów, lejącej się krwi. Owszem, jest tam kilka opisów potyczek, trudno, żeby jomswiking nigdy nie musiał używać topora, ale jest też sporo o ówczesnej polityce i przepychankach między poszczególnymi wodzami czy królami, o tym, jak przebiegało wprowadzanie religii chrześcijańskiej wśród nordyckich plemion. Autor dba o szczegóły scenografii - na uwagę zasługują na przykład opisy tworzenia czy naprawiania łodzi. Cała powieść ma też potężny motor w postaci ciekawego głównego bohatera. Nastolatka, niezwykle dojrzałego, inteligentnego, wrażliwego, któremu nie jest obcy strach i walka o własne życie. Torstein lubi zwierzęta, szczególnie te, które mają jakąś skazę – pewnie przez to, że sam kuleje po ranie zadanej toporem. W jego wędrówkach po morzu i trochę mniej po lądzie towarzyszą mu kulawy pies, a potem kulejący źrebak. Pragnienia i marzenia Torstein ma wcale nie takie, które kojarzą się nam z wikingami. Nie chce łupów i kobiet. Chce spokoju, rodziny, własnej łodzi, miejsca na dom. Żeby nie musiał nieustannie uciekać – przed łowcami niewolników, towarzyszami człowieka, którego zabił, obcymi, dla których cenne jest to, co ma. Niezwykle poważny, momentami przytłoczony głębokim smutkiem, który nowocześnie nazwalibyśmy depresją – trudno pamiętać, że Torstein jest pod koniec powieści 14-latkiem.
Ciekawa powieść, psychologiczno-przygodowa. Z zagadką dla maniaków nawigacji – którędy płynął Torstein podczas swoich wędrówek?
Tytuł: Jomswiking. Czas ognia i żelaza
Autor: Bjørn Andreas Bull-Hansen
Wydawnictwo Czarna Owca
Tagi: Wikingowie, recenzja
0
