Bitwa została stoczona 28 listopada 1627 podczas wojny polsko-szwedzkiej, pomiędzy flotą polską a eskadrą okrętów szwedzkich na redzie Gdańska. Była to największa bitwa Polskiej Królewskiej Marynarki Wojennej.

Szwecja posiadała w tamtych czasach silną flotę i kontrolowała wybrzeże Bałtyku, blokując porty, w tym port w Gdańsku. Polskie siły były liczniejsze, jednak miały mniejsze doświadczenie w prowadzeniu walk na morzu.

Polska flota dziesięciu okrętów, pod dowództwem admirała Arenda Dickmanna na statku “Rycerz Święty Jerzy” kotwiczyła na redzie Gdańska, podczas gdy od strony Helu nadpłynęła patrolująca te wody szwedzka eskadra składająca się z sześciu statków. Na widok Szwedów Polacy podnieśli kotwice i zaczęli płynąć w ich stronę. Szwedzi nie spodziewali się takiej reakcji.

Rozpoczęła się bitwa, która szybko rozbiła się na dwa starcia: szwedzkiego okrętu admiralskiego "Tigern" z polskim okrętem admiralskim "Rycerz Święty Jerzy" i pinasą "Panna Wodna" oraz polskiego "Wodnika" ze szwedzkim "Solenem". Po zaciętej walce szwedzki okręt "Tigern" został zdobyty przez żołnierzy polskich. Radość zmącił ostrzał z wycofującego się “Pelikanen”, od którego zginął admirał Dickmann.

Galeon “Solen” był znacznie większy od “Tigerna”. Walka z wyposażonym w 38 dział okrętem była bardziej zacięta, a załoga zaatakowanego galeonu skutecznie opierała się załodze “Wodnika”. Dopiero z pomocą fluity “Biały Lew” Polacy uzyskali przewagę i wdarli się na pokład. Kiedy szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę Polaków, szwedzki szyper wysadził statek. Większości znajdujących się w tym momencie na pokładzie osób udało się przeskoczyć na pokład “Wodnika”, reszta zginęła.

Bitwa została szeroko rozpropagowana przez Polski dwór. Pojawiło się też powiedzenie, że: "słońce zaszło w południe tego dnia", co odnosiło się do zatonięcia jednego ze szwedzkich statków: “Solen” czyli “Słońce”. Dzięki temu zwycięstwu została zniesiona blokada portu w Gdańsku.