Tażin berberyjskiego pirata

Morze było gładkie jak stół, nawet jedna zmarszczka nie pokalała gładzizny wody. Jednak mimo to szebeka dowodzona przez hadżiego Halefa pomykała dziarsko, a jej dziób wcinał się w wodę jak wyostrzony nóż w masło. Żagle były obwisłe, jednak rząd wioseł nadawał jednostce odpowiednią szybkość. Ich ruch był miarowy, pociągnięcia na tyle mocne, by za rufą okrętu pienił się kilwater.

Tylko kilku wioślarzy to byli więźniowie, z reguły niewierni, niegdyś stanowiący załogi złupionych przez Raisa hadżiego Halefa okrętów - kilku Hiszpanów, paru Włochów, wśród nich znalazł się także jeden Niemiec. Resztę obsady stanowili jego najwierniejsi kamraci, wprawieni i sprawdzeni w wielu morskich potyczkach.

Hadżi Halef Omar ben hadżi Abdul Abbas ibn hadżi Dawud al Goshar był jednym z najsprawniejszych i najokrutniejszych dowódców berberyjskich. Napadami na chrześcijańskie okręty doprowadził do tego, że na wodach Morza Śródziemnego praktycznie zamarła żegluga. Swoim niewielkim, ale bardzo szybkim okrętem wyprawiał się także na bardziej odległe wody, pustoszył zachodnie wybrzeże Afryki, docierał na północ Europy, a ludność Wysp Kanaryjskich drżała na dźwięk jego imienia. Chętnie brał jeńców, aby później sprzedawać ich na tunezyjskich targowiskach. Żądza bogactwa powodowała, że rozsądek brał górę nad słynnym okrucieństwem.

Parę dni wcześniej, gdy stanął u wybrzeży samotnej, niewielkiej wysepki położonej na Atlantyku, aby naprawić uszkodzenia i uzupełnić zapasy słodkiej wody, ze zdumieniem dostrzegł na brzegu przedziwną postać. Człowiek ten sprawiał wrażenie szaleńca, twarzy nie można było rozpoznać, zakryta była bowiem gęstą brodą i opadającymi bezładnie długimi, potwornie skołtunionymi włosami. Odziany był w strzępki szmat. Wymachiwał rękami, a z jego gardła wydobywały się nieartykułowane dźwięki. - Szaleniec, czy nie, to jednak jest coś wart – pomyślał i rozkazał człeka przyprowadzić na pokład. Gdy go umyli, ostrzygli i odziali okazało się, że jest to młodzieniec kształtny i bardzo urodziwy. Udało się także wydobyć od niego informację, że pochodzi z dalekiego Lechistanu i nazywa się Tomasz z Jabłonowa. Hadżi Halef Omar ben hadżi Abdul Abbas ibn hadżi Dawud al Goshar był bardzo wyczulony na męską urodę. Nic więc w tym dziwnego, że chłopię to nie opuszczało od tego czasu jego kajuty. Razem spożywali także posiłki, a Tomasz szczególnie polubił znakomity jagnięcy tażin, którym karmił go zakochany Berber.