Żeglarz urodził się 28 marca 1933 roku w Warszawie w rodzinie Aleksandry z d. Gellert i Bolesława Puchalskich. 1 września 1939 roku rodzina ucieka z bombardowanej Warszawy do Pruszkowa. Jego ojca - oficera 14 pułku Ułanów Jazłowieckich - ewakuowano na wschodnie granice Polski. Ciężko ranny pozostał we Lwowie, gdzie został aresztowany przez Rosjan. Udało mu się uciec z transportu wiozącego więźniów do Katynia i piechotą wrócił do Warszawy, niestety zmarł z powodu wyczerpania i odniesionych ran.

Zbigniew Puchalski, jak sam wspominał, od zawsze interesował się podróżami. Książka i atlas geograficzny były nieodzownymi towarzyszami dziecięcych lat. W roku 1945 wraz z rodziną osiedlił się na Ziemiach Odzyskanych w Koszalinie. Zahipnotyzowany turkusowym morzem i złocistymi plażami czuł, że zostanie tu na zawsze.

Zapisał się do Klubu Ligi Morskiej, w roku 1948 ukończył kurs w Państwowym Centrum Wyszkolenia Morskiego w Gdyni. Następnie wyjechał na Śląsk i podjął naukę w Liceum Przemysłu Hutniczego w Chorzowie. Ucząc się jednocześnie pracował na nocne zmiany w kopalniach węgla kamiennego, a w soboty i niedziele przy rozbiórce i remoncie pieców martenowskich w Hucie Batory.

Jedynie w wakacje Puchalski miał kontakt z morzem. Spędzał je w macierzystym klubie żeglarskim „Tramp”, żeglował po jeziorze Jamno i Bałtyku, ponadto pracował jako ratownik na nadmorskich plażach.

Na przełomie lat 1952/53 podjął pracę w Walcowni Metali Kolorowych „Dziedzice” następnie rozpoczął studialna Wydziale Metalurgii Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W roku 1961 uzyskał dyplom magistra inżyniera i wrócił do Koszalina. W 1964 roku uzyskał stopień jachtowego sternika morskiego. Rok później objął posadę starszego technologa w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, później w Dziale Programowania Rozwoju Stoczni. W roku 1965 Puchalski opatentował wynalazek "Metoda zabezpieczenia izolatorów do tranzystorów przed korozją". Otrzymane zań wynagrodzenie przeznaczył na budowę jachtu pełnomorskiego.

Mimo natłoku pracy nie przestał podnosić swych kwalifikacji żeglarskich, w roku 1967 zdobył stopień jachtowego kapitana żeglugi bałtyckiej, dwa lata później patent jachtowego kapitana żeglugi wielkiej. W roku 1969 roku w barwach stoczniowego Jacht Klubu „Stal” zdobył tytuł Mistrza Polski w klasie STAR, do 1971 roku przebył 15 tys. mil morskich.

Zakupił i własnoręcznymi siłami i przy pomocy Stoczni im. Komuny Paryskiej odbudował przeznaczony na złom wrak zbudowanego w 1935 roku jachtu. 7 września 1970 roku odbył się uroczysty chrzest „Mirandy”. Zdobyte kwalifikacje żeglarskie i własny jacht umożliwiły Puchalskiemu podjąć kroki do wzięcia udziału w Transatlantyckich Regatach Samotników. W regatach mogli wystartować zawodnicy, którzy odbyli samotny rejs treningowy na dystansie minimum 500 mil morskich bez zawijania do portów i bez kotwiczenia, na jachcie, na którym mieli zamiar startować.

Zbigniew Puchalski rozpoczął więc przygotowania do odbycia treningowego rejsu. 4 lipca 1971 roku „Miranda” została załadowana w gdańskim porcie na m.s. „Wadowice” i przetransportowana do portu Cork w Irlandii. Stamtąd 17 lipca żeglarz wypłynął w samotny rejs przez Atlantyk. 21 sierpnia dotarł do Plymouth. Pomyślny rejs zaowocował otrzymaniem certyfikatu uprawniającego do startu w regatach. Nadszedł czas na realizację drugiej części wyprawy, powrotny rejs „Mirandą” przez kanał La Manche, Cieśninę Kaletańską i Morze Północne do Gdyni. W trwającym 98 dni rejsie Zbigniew Puchalski przebył 3650 mil morskich zawijając do 19 portów. Za swój wyczyn otrzymał nagrodę Conrada i II nagrodę honorową w kategorii „Rejs roku 1971”.

17 czerwca 1972 roku „Miranda” ponownie stanęła w porcie w Plymouth na starcie transatlantyckich regat samotnych żeglarzy OSTAR-72. Trasa wiodła z Plymouth w Wielkiej Brytanii do Newport w USA. Zbigniew Puchalski pokonał dystans 3670 mil morskich w 45 dni i 10 godzin i 5 minut. Na 55 startujących jachtów „Miranda” zajęła 32 miejsce. Za udział w regatach żeglarz został otrzymał nagrodę honorową „Rejs roku 1972”.

W roku 1971 Puchalski otrzymał zaproszenie do wzięcia udziału w regatach okołoziemskich Whitbread Round The World Race. Z jego inicjatywy Stocznia im. Komuny Paryskiej patronowała budowie jachtu „Copernicus”. W regatach dookoła świata Whitebread w 1973 roku Zbigniew Puchalski brał udział jako członek załogi, a „Copernicus” zajął 11 miejsce.

W roku 1975 żeglarz został członkiem YKM „Gryf” w Gdyni i w tym samym roku na brytyjskim jachcie s/y „Orzeł” pod polską banderą wystartował w samotnych regatach atlantyckich AZAB-75. Na 56 startujących jachtów „Orzeł” zajął 13 miejsce.

W 1976 roku ponownie na „Mirandzie” Puchalski wziął udział w regatach transatlantyckich OSTAR-76, tym samym rozpoczął pierwszy etap rejsu dookoła świata. 5 czerwca 1976 roku Zbigniew Puchalski wyruszył w trwający cztery lata samotny rejs. Trasa wiodła z Plymouth do Newport, następnie przez Bermudy, Wyspy Morza Karaibskiego, Kanał Panamski, Australię, wokół Przylądka Dobrej Nadziei, Plymouth, Morze Północne, Kopenhagę, by wreszcie zacumować w bałtyckim porcie.

W roku 1981 wyemigrował do Australii i podjął pracę w koncernie CRA-Comalco w Sydney. W 1997 roku przeszedł na emeryturę i osiedlił się w Queensland w północno-wschodniej części Australii.

Za swoje osiągnięcia Zbigniew Puchalski został odznaczony szeregiem wyróżnień i medali. Poza wspomnianymi nagrodami „Conrada” i „Rejs Roku” otrzymał medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, order złotego ananasa oraz dyplom honorowego członkostwa Towarzystwa Geograficznego w Waszyngtonie. Zwieńczeniem jego osiągnięć były odznaczenia: Zasłużony Pracownik Morza, Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego, Zasłużony Ziemi Gdańskiej.

* Z. Puchalski „Mirandą przez Atlantyk”, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1974